Esmeralda

Het was belangrijk om rustig te blijven. Terwijl ik om me heen keek, bleef ik rustig ademhalen. Het eerste wat ik deed, was opstaan en weg van het vliegtuig lopen. Volgens mij was ik geen seconde buiten bewustzijn geweest, dus ik had alles meegekregen en wist ook alles nog. Overal waar ik keek, zag ik huilende, schreeuwende en gillende mensen. Hoe graag zou ik niet gewoon mee-gillen. De verantwoordelijkheden aan anderen overlaten en gewoon wegrennen van dit alles. Wat ik om me heen zag, belette me dit echter. Deze mensen hadden duidelijk hulp nodig en zo te zien was iedereen te druk bezig met de schok verwerken om zich volledig te kunnen bekommeren om anderen. Een aantal mensen waren al wel druk aan het helpen, maar een beetje help is nooit kwijt, dacht ik. Ik ging op een omgevallen boomstronk zitten aan de rand van het bos en besloot wat te doen. Ik had geen vrienden of kennissen op dit vliegtuig en ook niet echt mensen in de buitenwereld die me zouden missen. Zelf mankeerde ik ook niks. Ik zou me dus volledig op anderen kunnen richten, als ik wist wat ik moest doen. Ik had wel eens beelden van een vliegtuig-crash gezien op TV, maar in het echt was het toch een stuk ingewikkelder. Ik keek nog eens om me heen en vroeg me af wie ik zou kunnen helpen. Plotseling zag ik wat bewegen in mijn ooghoeken. Een stuk van de vleugel van het vliegtuig, dat met zijn neus in de grond terecht was gekomen, kraakte en leunde dreigend naar voren. Er recht onder lag een man. Ik sprong op en rende naar de man. "Help", probeerde ik te schreeuwen, maar mijn keel was schor en er kwam alleen een droog gekraak uit. Ik was bijna bij het vliegtuig, toen de vleugel echt afbrak. Ik gilde en viel voorover in het zand, gestruikeld over een paar bewegingsloze benen. Ik zag hoe de punt van de vleugel eerst naar beneden kwam en met grote snelheid op de man afvloog. Ik had de man niet meer kunnen redden, zelfs al was ik niet gestruikeld. Ik kneep mijn ogen dicht en wachtte op de klap. Na een paar seconden had ik nog niets gehoord en voorzichtig deed ik mijn ogen weer open, om vervolgens te zien hoe de punt van de vleugel precies op het hoofd van de man terechtkwam. Onderdelen van de man's hoofd vlogen alle kanten op en een stuk oog belandde precies op mijn hand. Ik gilde en sprong op, als een wilde in de rondte springend om dat vieze stuk oog kwijt te raken. Gruwend begroef ik mijn hand in het zand. Zo zat ik een tijdje. Opeens herinnerde ik me dat het vieze stuk oog ook een eigenaar had en ik draaide me naar de man toe. Langzaam liep ik naar de man toe, bang voor wat ik aan zou treffen. Zijn hoofd was bijna compleet verspreid in een straal van vijf meter, maar voor de rest zat alles er nog aan. Het viel me op dat overal stukjes baard lagen en toen ik de man eens beter bekeek, zag ik dat hij erg veel lichaamsbeharing had. Vaag herinnerde ik me een dikke man met baard, snor en bril. Dat zal deze man geweest zijn. De losse stukjes baard zagen er grappig uit en ik giechelde. Ik sloeg meteen mijn hand voor mijn mond en fluisterde: "Sorry Meneer". Ik gaf de onthoofde man een schouderklopje en liep gauw weg, hopend dat niemand me had gezien. Ik was nog geen drie stappen ver, toen een glinsterend voorwerp mijn aandacht trok. Een gouden bedeltje glinsterde in het zand. Ik knielde en pakte het voorzichtig op. Het was een ballerina. Ik glimlachte, want het herinnerde me vaag aan mijn dochtertje. Ik vond het bijbehorende kettinkje een halve meter verder en ik deed het om. Als de eigenares ook hier was, zou ze het vast wel zeggen. Zo niet, dan kon het haar waarschijnlijk ook niet meer schelen.