Van

Ondertussen had de hele groep zich om ons heen verzameld. West lag met zijn ogen dicht tegen de benen van Alexis geleund, zodat hij een beetje rechter op zat en kon drinken. Ondertussen had hij al anderhalf flesje met zout oplossing naar binnen weten te werken. Ik moest er niet aan denken. "Van, verwissel de doeken nog eens? En dep zijn gezicht ook nog een beetje af." zei Joslin. Zonder aarzeling deed ik wat ze me vertelde. Het voelde goed om te kunnen helpen, ook al was het met iets onbenulligs als iemands gezicht af deppen. Het zorgde ervoor dat ik me een klein beetje minder waardeloos voelde, ook al was het maar een heel klein beetje. "Hoe gaat het met hem?" bromde Craig. Hij torende boven ons uit en had zijn armen over elkaar geslagen. "Hij is bij bewustzijn en stabiliseert langzaam." zei Joslin, terwijl ze hem niet aankeek. Craig was duidelijk niet haar prioriteit op dit moment. "Is het goed als we beginnen met het maken van de afspraken dan?" zei Craig, hij keek naar Joslin en verwachtte duidelijk van haar een antwoord. "Ga je gang." zei ze koeltjes, terwijl ze nog steeds al haar aandacht op West gericht had. Craig gebaarde naar iedereen dat ze er maar bij moesten gaan zitten. Om West, Joslin, Alexis en mij vormde zich een rare, halve kring. Sommige mensen hadden een geïmproviseerd verband om hun armen of benen en veel mensen zaten onder de schrammen. Bovendien had zo goed als iedereen een rode, verbrande huid door de felle zon. Snel telde ik de mensen in de kring. Met mezelf, Joslin, Alexis en West meegerekend waren we met 38, een nog redelijk grote groep als je bedenkt dat we een dramatisch, allesverwoestend vliegtuigongeluk hadden meegemaakt. "Het is voor ons allemaal belangrijk om te weten met wie we hier op dit eiland zitten. Dit is goed voor ons gevoel van veiligheid. Ook is het goed om van elkaar te weten wat onze kwaliteiten zijn, zodat we een rolverdeling kunnen maken om zo goed mogelijk te overleven op dit eiland." zei Craig, met zijn luide stem. Een vrouw van middelbare leeftijd met kroezig bruin haar stak aarzelend haar vinger op. "Ja, Samantha was het toch?" zei Craig. Samantha knikte even. "Je zegt dat alsof je denkt dat we niet ieder moment gered kunnen worden." Haar stem trilde een beetje toen ze het zei. Er ontstond wat geroezemoes in de groep. "Rustig, iedereen! Ik denk zeker dat de kans groot is dat we vroeg of laat gered zullen worden van dit eiland, maar we moeten er rekening mee houden dat de reddingsmissie niet al vandaag of morgen opgezet is en dat het nog even duurt voordat we gevonden worden. Tot die tijd is het zeker niet verkeerd om een overlevingsplan op te zetten." besloot Craig. Daar zat wat in, maar ik hoopte toch zeker dat we wél vandaag of morgen gered zouden worden. Ik beet op mijn lip. Rosie... hoe zou het met haar gaan? Zouden ze echt... ook als het vliegtuig nooit aan zou komen? Een vlaag van misselijkheid verspreidde zich door mijn lichaam en ik kneep mijn vuisten samen. "Goed, laten we ons allemaal voorstellen en vertellen wat we in het dagelijks leven deden, zodat we daar een taakverdeling op kunnen baseren en we elkaar beter kunnen leren kennen." zei Craig. "Mijn naam is Craig Lawson. Vroeger was ik sergeant bij het leger, maar door een schotwond in mijn been ben ik eervol ontslagen. Ik was in Australië om familie op te zoeken en was net weer op weg naar huis. Natalee, schrijf je mee?" Natalee knikte. "Goed, volgende." zei Craig. Hij gaf de beurt door aan een vrouw naast zich. Na een paar minuten was de beurt aan Joslin. Ze had kennelijk besloten dat ze momenteel West, die nogsteeds met zijn ogen dicht tegen Alexis aan lag, niet kon helpen en wel kort de tijd had om zich voor te stellen. "Ik ben Joslin Spencer. Ik ben in opleiding tot arts. Ik heb een tijdje in Sydney gewoond en ging voor een paar dagen naar Vancouver." zei ze kalm. Meer wilde ze duidelijk niet over haar reis vertellen. Craig knikte even kort. Meer informatie had hij ook niet nodig. Zijn blik ging naar mij. Opeens keek de hele groep me aan. "Oh... Ik ben Van. Van Brown. Ik ben twintig jaar." Wat had ik eigenlijk nog meer te vertellen? Eigenlijk had ik thuis niet veel gedaan, nadat ik klaar was met school. "Ik woonde..." Op de een of andere manier had ik de neiging om in de verleden tijd te praten, maar ik schudde het van me af. "Ik woon in Vancouver en ik werkte bij Walmart." Meer wist ik zelf eigenlijk ook niet te vertellen. Craig knikte even. "Wat deed je in Australië, jongeman." Ik slikte. Ik maakte de grootste fout van mijn leven, zei ik in mijn hoofd. "Ik was op vakantie." bracht ik uiteindelijk uit. Craig trok zijn wenkbrauwen een klein stukje op. "Alleen?" zei hij, alsof hij het niet helemaal geloofde. Ik pakte de doek van West's voorhoofd om hem weer opnieuw nat te maken. "Ja. Alleen." zei ik.