Dwight

Het meisje dat achter de zieke jongen zat was als volgende aan de beurt. "En wat is jouw verhaal, meisje?" zei Craig met gemaakte vriendelijkheid. Het meisje wierp een schichtige blik op haar voorganger, Van. "Ehm... Ik ben Alexis." zei ze met een duidelijk Australisch accent. "Ik ben zestien en ik kom uit Queensland." Craig knikte langzaam. "En waarom ging je naar Vancouver?" "Ehm... Vakantie." zei Alexis, met nog een blik op Van. Het klonk als een leugen, maar Craig leek het te geloven. "En waar zijn je ouders?" Alexis sloeg haar ogen neer. "De crash... Ze ehm... Ze hebben het niet gehaald." Een aantal mensen snakten naar adem. Van keek geschokt naar zijn collega, en ook Joslin liet haar patient even met rust. Craig keek haar onderzoekend aan. "Oh... Dat is... spijtig. Mijn condoléances." Alexis knikte. Haar lange haar viel voor haar gezicht. Craig herstelde zich en liet Alexis met rust. De volgende die zich voorstelde was een oudere man genaamd Rupert, daarna kwam een mollige vrouw uit Melbourne die zich voorstelde als Betty, een student uit Vancouver die Kevin heette en een vrouw uit Toronto genaamd Madison. Na een lange uiteenzetting over Madison's eenentwintig katten waren we aangekomen bij het meisje dat naast me zat. Ze had kort, lichtblond haar dat naar achter was gebonden met een donkerblauw met wit sjaaltje en ze draaide zenuwachtig aan een zwart spiraaltje in haar oor. Het duurde even voor ze door had dat ze aan de beurt was, dus stootte ik haar subtiel aan met mijn elleboog. Haar reactie was alles behalve subtiel. Ze schoot een halve meter de lucht in van schrik. "Sorry!" zei ze, toen Craig haar vermanend aankeek. "Lauraine. Atkins. Sydney." Ze had nog een Australischer accent dan Alexis, merkte ik. Craig gebaarde dat ze verder moest gaan. "Ehm... Ik ben 25. Ik werk... overal en nergens. Ik ehm... Wat wil je nog meer weten?" Craig zuchtte. "Wat deed je in het vliegtuig naar Vancouver?" Lauraine zweeg eventjes. Ik zag eerlijk gezegd ook niet echt in waarom dat Craig wat aanging, en wilde daar ook net wat over zeggen, toen Lauraine antwoord gaf. "Ik was op weg naar een bruiloft." zei ze zachtjes. Craig knikte langzaam. "Hmm. Dat zal je nu helaas moeten missen." zei Craig met hetzelfde gemaakte medeleven als toen hij Alexis zijn condoléances gaf. "Ja, die conclusie had ik zelf ook al getrokken." mompelde Lauraine. Craig knikte kort en zakelijk, zijn teken om door te gaan met het volgende slachtoffer. Mijn beurt. "Mijn naam is Dwight Merchant." zei ik braaf. "Ik ben 28 jaar, kom uit Wales, en ik woon in Vancouver. In het dagelijks leven ben ik docent Engels aan de middelbare school."

"Mijn naam is Dwight Merchant, Meneer Merchant voor jullie." Ik schreef de naam in zwierige letters op het bord. "Ik ben 25 jaar oud, en ik kom uit Wales." Meteen schoot er al een hand de lucht in. "Wat is Wales?" vroeg een verveeld kijkende jongen. "Een land in het Verenigd Koninkrijk." zei ik vriendelijk. "Je bedoelt Engeland?" vroeg de jongen. Ik glimlachte. "Min of meer." "Heeft u daarom een Brits accent?" vroeg een meisje op de voorste rij. "Dat zal waarschijnlijk meer te maken hebben met het feit dat ik ben opgegroeid in Harlow, vlakbij London." Spontaan was ik me pijnlijk bewust van mijn ontzettend Britse uitspraak van het woord Harlow. Haah-low. Een paar meisjes giechelden. 

"Hoe was je eerste dag?" Ik trok de deur achter me in en leunde tegen de muur van de smalle gang om mijn strakke leren schoenen uit te trekken. Waarom kon ik ook alweer niet gewoon in mijn Allstars naar school? "Wel oké." zei ik, terwijl ik de keuken in liep. Fiona roerde in een koekenpan met aardappeltjes. Ze droeg een strak groen jurkje  en haar bruine haar zat opgestoken in een waterval van krullen. "Ruikt heerlijk." zei ik, snuivend aan de koekenpan. Fiona stak een arm uit en trok me tegen zich aan. "Jij ook." mompelde ze, haar gezicht begravend in mijn bloesje. Ik glimlachte en drukte een kus op haar hoofd, voor ik me losmaakte uit haar omhelzing om mijn leren tas in de kamer te zetten. "Nee, maar vertel." zei Fiona toen ik terug kwam in de keuken. "Heb je een leuke klas?" Ik haalde mijn schouders op en leunde tegen het aanrecht. "Vast wel, ik moet ze nog leren kennen. Ik heb een overzichtje gekregen met foto's van hun snoezige gezichtjes met al hun namen erbij, en dat moet ik uit mijn hoofd leren." "Wat een feestje." grinnikte Fiona terwijl ze met een vork in een pan broccoli prikte. "Er zijn wat vervelende hormonale puberjongetjes, maar niks dat ik niet aankan." zei ik. Fiona trok haar neus op. "Yuck. Hormonale puberjongetjes." "Ach," zei ik, terwijl ik de waterkoker vulde. "Ik ben ooit ook een hormonaal puberjongetje geweest." Fiona prikte zachtjes met haar vork in mijn buik. "Dat ben je af en toe nog steeds." "Welnee." zei ik, terwijl ik achter haar ging staan "Dat is gewoon het effect dat jij op me hebt." Fiona lachte en leunde tegen me aan. Ik veegde wat haar uit haar hals en kuste haar zongebruinde schouder. "Ze vonden mijn accent interessanter dan alle lesstof bij elkaar." mompelde ik beteuterd. Fiona draaide zich om en legde haar handen in mijn hals. "Dat kan ik me wel voorstellen, je accent is fascinerend." Haar blik gleed omlaag, van mijn ogen naar mijn lippen. "Ah, maar is het fascinerender dan Wuthering Heights?" "Hmhm." deed Fiona. Ze haalde haar hand door mijn haar en trok mijn hoofd dichterbij zodat ze me kon kussen, maar ze deed het niet. "Maak je geen zorgen, Dwight, dit was je eerste dag. Over een paar weken zijn ze echt wel aan je accent gewend." Ik glimlachte en kuste haar. Na een paar seconden trok ik me iets terug. "Ben jij er aan gewend?" Fiona grijnsde, haar ogen nog steeds gesloten. "Nooit." fluisterde ze tegen mijn lippen aan.