Lauraine

Lynette zat voor mijn spiegel en bekeek haar gezicht. Ze pakte haar lange haren en trok ze naar achteren. Kritisch bestudeerde ze haar spiegelbeeld. "Ik denk erover mijn haar af te knippen." zei ze ineens. Ik vloog overeind en zag mijn eigen spiegelbeeld achter dat van mijn zus opduiken. "Waarom?" vroeg ik, terwijl ik de twee identieke gezichten in de spiegel vergeleek. Lynette haalde haar schouders op. "Dan halen mensen ons ten minste niet meer door elkaar." Ik haalde mijn schouders op en liet me weer achterover vallen op het bed. "Dat doen ze toch al niet." mompelde ik. "Niet de mensen die ons kennen ten minste." Lynette grinnikte. "Dat is waar. Dat komt omdat ik zoveel verstandiger ben." Ik greep het kussen naast mijn hoofd en gooide het door de kamer. Een doffe klap gevolgd door een geschrokken kreet vertelde me dat ik raak had gegooid. "Nee, dat komt omdat jij zulke truttige kleren draagt." zei ik glimlachend. Lynette's lichaam doemde voor me op en ze trok aan de kraag van haar smetteloos witte bloesje. "Er is niets mis met mijn kleren, Laurie. Er zit ten minste vorm in, wat niet te zeggen valt van die vodden waar jij in rondloopt." Ik keek naar mijn gebatikte harembroek en lachte. "Ze zitten wel lekker." zei ik toen. Lynette giechelde en prikte met een vinger in mijn zij. "Schuif eens op, hippie." Ik schuifelde een stukje opzij zodat Lynette naast me op mijn bed kon komen liggen. Even keken we zwijgend naar het plafond. "We doen het samen, goed?" vroeg ik na een tijdje. "Jij kort haar, ik dreadlocks." Lynette draaide haar hoofd opzij. "Dreadlocks?" Ze pakte een pluk van mijn bruine haren en liet het door haar vingers zijn. Ik verwachtte een bijdehante opmerking, maar ze grijnsde alleen maar. "Oké." zei ze toen, en ik voelde haar vingers zich verstrengelen met de mijnen. "Zeg Laurie?" zei ze zachtjes. "Hmm?" "Hoe heet hij?" Ik zweeg eventjes. "Wie?" Lynette giechelde. "Die jongen aan wie je denkt." Ik zuchtte. "Ik heb je niet verteld dat ik een jongen heb ontmoet..." "Dat hoeft ook niet." zei Lynette, en ik kon aan haar stem horen dat ze die triomfantelijke grijns op haar gezicht had waar ik zo'n hekel aan had. "Hij heet Tyler." zei ik na een tijdje. "Tyler..." Lynette liet de lettergrepen over haar tong rollen, alsof ze ze proefde. "En verder?" "Hij doet Graphic Design. Tweedejaars." Lynette knikte. "Cool. Is ie knap?" "Oké." zei ik zo neutraal mogelijk. "Donker haar. Stoppelbaardje. Bruine ogen..." "Puppy-ogen?" vroeg Lynette. "Neuh... Gewoon bruin. En hij heeft een tattoo." "Echt?" lachte Lynette. "Een hartje op zijn schouder met 'I Love Mom'?" ik grinnikte schamper. "Nee. Een zwaluw aan de binnenkant van zijn pols." Het bleef een tijdje stil, tot ik Lynette's hoofd hoorde draaien. Uit haar ooghoeken zag ik haar naar me kijken. Ze had De Grijns op. "Wat?" vroeg ik quasi-geïrriteerd. Lynette zei niks. Ik duwde me overeind en keek op haar neer. "Lynette..." "Je bent verliefd, Laurie." Ik voelde mijn wangen rood worden en wendde mijn blik snel af. "Hij is heel intelligent enzo..." mompelde ik. Het kwam er haast verontschuldigend uit. "En hij speelt gitaar." "Het zal ook eens niet!" lachte Lynette. "Wanneer ontmoet ik hem?" Ik haalde mijn schouders op. Lynette keek me onderzoekend aan. "Is het wederzijds?" Ik keek aarzelend in haar blauwgroene ogen. Ik kon nooit liegen tegen Lynette, of dingen verzwijgen. Ze had me altijd door. "Misschien. Ik weet niet. Ik denk het?" Lynette maakte een hoog geluid wat midden hield tussen een gil en een giechel en ze trok me naar zich toe. Ze zette haar knokkels op mijn kruin en wreef over ermee over mijn hoofdhuid heen. "Hij vindt je dreadlocks vast vet dope." Lynette's slechte imitatie van de stoners waar mijn school vol mee zat was zo hilarisch dat ik mijn geïrriteerde act maar liet varen. Ik gaf toe aan de slappe lach die Lynette en ik altijd samen hadden en even later rolden we samen over het hoogpolige knalrode tapijt van mijn kamer. "Je vindt hem vast aardig." zei ik toen ik wat was bijgekomen. "Ja, vast." zei Lynette, nog nahikkend van het lachen. "Als hij maar lief voor je is." "Dat is ie." zei ik, terwijl ik mijn gezicht weer voelde gloeien. Lynette glimlachte. "Ik ben blij voor je, Laurie."